*1000 TV Stand-up programından *1* seçme AKTARMA: Sanat ve kültür olaylarından en çok etkilenen bir kesim de ögretmenlerdir; Kars’ta İnsanlık Anıtı olarak adlandırılan heykel, ögretmenler sendikası simgelerinden Sarıkamışlı Necati DEMÌRCÌ tarafından her yönüyle tanıtılıp destekleniyordu, benimseniyordu. Sevincimiz uzun sürmedi; henüz tamamlanmamışken nereden geldiyse bir ucube geldi; yıktı, Kars'ı toza dumana bogdu; evet, sanat tarihi kitaplarının son sayfalarında böyle yazılı. İnsanlık Anıtı'nı destekleyen insanlara örnek olarak aydınlardan Necati DEMÌRCÌ de bir anlamda bir anıt idi; ülke kışa girerken o da rahmetli oldu. Bu vesileyle bu aydınlık simgesi dost ardından bir anma yazdım; onu aktarıyorum; bu konuya anlamlı bir yanıt niyetine.. Anlayan yüreklere şimdiden selam ve minnetlerimle... Altın Portakal Film Festivali'nde emegi bulunanlara da bilinç ve sorumluluk düzeyleri açısından (özellikle kendim de bir Kars'lı olarak) çok teşekkür ediyorum; hepsini özlemle kucaklıyorum...

N D sek tadını vermez artık

{(*`.,´*)


Bir dava arkadaşım; çagımın tanıklarından, kurbanlarından ve kahramanlarından; gerçek çagdaşım... Geçiyor önümden gül güzlü Bahtiyar, imgelemimde gülümser adı kaldı yadigar...

*+*
Necati DEMÌRCÌ meslektaşım bizden ayrılıp uzun yolculuga çıkalı ben diyeyim bir yıl sen de ki bir gün oldu; 7 aralık 2011'den bu an'a... Onun kendine özgü vurgulamalarla '68 kuşagını betimlemesi (tasviri), toplumsal sorunları analizi, düşünceleri, emegi, duyguları, kavgası ve yakınçag tarihimizle örtüşük mirası, bize çok şeyler ögretiyor... O son sınıftayken o zamanlar yatılı olan Egitim Enstitüsünün ilk yatılı basamagında ben henüz diş firçalamagı ögreniyordum (sonra bizi ayırdılar, ayrı ayrı kentlere postalandık nedense....) Aynı zaman dilimlerinden geçtik, ben de ögretmendim, bilmeyenler icin belirteyim (avukatlıktan önce...) ben de sürgün cezalı, ben de bir kesim yobazlarca izlenenlerdendim; benim de bildirilerimi ayni polisler gözaltına aldılar (daha ufagım diye bir ben cop yemedim fakat), aynı karakolda sabahladık hiç hiçine hem... Aynı iyi insanlarla raslaştık bir yerlerde, çok iyilik de gördük... Güzel insanlar tanıdık; dünyayı güzel yapmak için kendini adayan... Ben de Erzurum'da ve daha sonra Ulus'ta Ankara'da sabahçı fırından ellerimizi ısıtan somun alıp arasına sana yagı ile gizlice şarap içtim okul yolunda, ayazlarda... (Artvin’den transfer konuk ögrenciydim, sonra Ankara’ya konuk...ne biçimse hep zorunlu konukluk-!!!) Ve aynı ozanların kitaplarını aldık Zafer çarşısından, Muzaffer Ìlhan ERDOST'lardan, Karanfil sokagından, Sakarya ikinci el'den, kendimiz yazmışız gibi okuduk kızlara) ve belki biraz bu yüzden ben "N D önderimiz" için elveda yazmadım hiç, çünkü içimizde henüz; edebiyatın bir "mütemmim cüz'ü" gibi bitemez yani... ben de aynı müziklerle sitem ettim adaletsizler Tanrısına; sonra, "Ulaa orucuzu yiyirsiz" diyen Ezürümlülerce Kars otobusunden atıldık; nükte gibi degerlendirelim dedik; ne kin tuttuk ne sövdük saydık; trende ikinci mevki gittik... Zaten ömrümüz siyah beyaz filmler gibi bir bütün olarak bakınca, tamamı ikinci mevkide geçmiş bir Yılmaz GÜNEY versiyonudur, tüm dogallıgıyla, masumluguyla; yani vagonlar kaybolduysa da "kaderimiz tedavülünü hükümran" kılmıştı bir kez, sürdü aynı viteste... Sonra, yani büyüdügümüzde (biz ne zaman küçüktük ki, o da bir silik defter sayfası gibi efsanelerdendir) yani sonra dedigimiz bu yaşadıgımız günleri kapsıyorsa demek ki bugünlerde bunu da yazacakmışım; halbuki N D benden Jean Paul SARTRE kalibresinde romanlar yazmamı beklemekteydi... Ìnanıyordu; o kadar çok şeylere inanıyordu ki aslında; bir yürege nasıl sıgar bunca umut imgelem diye hepimizi şaşırtıyordu... Gençlere arkadaş gibiydi, ögretmen ögrencilik ilişkisinden öte, ondan olsa gerek, utandım ve başka bir kıyıya vurdum kendimi; N D lere bıraktım ögretmenligi... Becerdi; öldügünde gömütlügüne dek yolcu eden insanların çogunlugu, ögrencileriydi...
N D gitti, Sarıkamış’ta devrimci kuşak da bitti; demem, nankörlük olur ama çok eksildik.. aynı şarkılara aglayanımız yani bir yanımız felç gibi kaldı ya da hiçbirşey bilmiyorum artık ben... ya da demege dilim varmıyor biz artık çok yoksuluz Necatilersiz... benim bu yoksullugumu anlamak için benim çagımın ateş çemberinden geçen gerek...